Iek! Zou het sowieso geen goed plan zijn om eerst eens eerlijk in de spiegel te kijken, voordat ik me in het echt verbond door een levenslange trouw-belofte? Ik realiseerde me dat ik mezèlf vaak niet eens trouw was, laat staan een ander. Of nee, ik vond het eigenlijk juist gemakkelijker om die ander trouw te zijn dan mezelf. Moest ik dat niet eerst ’s leren, voordat ik iemand anders die trouw kon beloven? Hm. Hier was werk aan de winkel.
Gewapend met een stapel boeken over ‘alternative weddings’ en ‘eigentijdse rituelen’ verdwenen we met een groepje vriendinnen een paar dagen in het bos. Met veel chocolade, chips en bubbels en bruisend van de ideeën. Open en eerlijk over onszelf en elkaar gingen we… trouwen. Trouw zijn. Aan onszelf dus.
‘Trouw aan mezelf’ betekende voor mij trouw aan mij-helemaal. Ook die kanten waar ik minder trots op was. Ik ben nou eenmaal één pakketje. En ‘trouw aan anderen’ zou niet meer ten koste gaan van de trouw aan mezelf. Thuis zou ik een ring aanschaffen om mezelf daar aan te blijven herinneren.
En terwijl ik uiterst serieus in alle eerlijkheid aan mezelf de intentie uitsprak dat ik voortaan trouw mijn eigen weg zou gaan, trokken mijn vriendinnen de bubbels open. Maar het hoogtepunt van het zelf vormgegeven ritueel was natuurlijk toch het moment dat traditiegetrouw de sketches en speeches waren aangebroken. Echte tearjurkers.
“Blijf lopen, dansen, vliegen, op jouw manier.”
– Natasja van Vliet (9 januari 1970 – 25 januari 2010)
Geef een reactie